Koleje losu ziemi lubuskiej

Rozwój ziemi lubuskiej jest bardzo intensywny począwszy od dziesiątego stulecia, kiedy tenże skrawek gruntów wszedł oficjalnie w zakres administracyjny terytorium Polski. Więcej dowiesz się na ten temat z poniższych fragmentów.
Za Bolesława III Krzywoustego
W roku mniej więcej 1120, w czasach kiedy Polską rządził Bolesław III Krzywousty, doszło do inkorporacji ziemi lubuskiej do obszarów należących do Piastów. Odbyło się to na zasadach bez zwierzchności lennej. Z kolei parę lat później, powstało biskupstwo lubuskie. Miało ono pewną rolę do pełnienia, a mianowicie chodziło według badaczy o to, żeby teren ten stanowił grunt plemienny Lubuszan. Powstała także dość szybko diecezja lubuska, jaka przynależała formalnie do arcybiskupstwa gnieźnieńskiego. Z kolei w 1138 roku podpisana została Ustawa sukcesyjna Bolesława Krzywoustego, która sprawiła, iż ziemia lubuska trafiła administracyjnie do dzielnicy śląskiej Władysława II Wygnańca. Na początku stulecia trzynastego zaś Władysław III Laskonogi przejął Rekuperacja Rzeszów ziemię lubuską, zamieniając ją z ziemią kaliską, w czym uczestniczył książę śląski Henryk I Brodaty. Ponownie do ziemi lubuskiej wkroczył natomiast margrabia łużycki Konrad II. Wówczas zajął on cały Lubusz, a to nastąpiło w 1209 roku. Jeżeli chodzi o zajęcie tejże miejscowości, to pociągnęło to za sobą spore ryzyko strategiczne, ponieważ zaistniało duże niebezpieczeństwo dla całego terenu zarządzanego przez Henryka I Brodatego.
Za Bolesława II Rogatka
Kiedy rządzy przejął Bolesław II Rogatka, w 1250 roku doszło do przekazania rejonu Marchii Brandenburskiej Wilbrandowi – arcybiskupowi magdeburskiemu. W ten sposób ówczesny władca postanowił zyskać środki pieniężne niezbędne na to, aby walczyć z księciem wrocławskim, to jest Henrykiem III. Posłużyły mu owe zdobyte fundusze przede wszystkim na realizację lokalnych wojen. Z kolei w 1252 roku ostatecznie teren ziemi lubuskiej został przejęty przez Brandenburgię.